روزی فردی -معاند- خدمت امام صادق (ع) آمد و به ایشان عرض ڪرد:
اگر روزی یڪی از دوستان شما گناهی کند، عاقبتش چگونه خواهد بود؟
امام در پاسخ به وی فرمودند:
خداوند به او یڪ بیماری عطا می‌نماید تا سختی‌های آن بیماری ڪفارۀ گناهانش شود.

آن مرد دو مرتبه پرسید:
اگر مریض نشد چه؟
امام مجدد فرمودند:
خداوند به او همسایه‌ای بد می‌دهد تا او را اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه، ڪفارۀ گناهانش شود.

آن مرد گفت:
اگر همسایۀ بد نصیبش نشد چه؟
امام فرمودند:
خداوند به او دوست بدی می‌دهد تا وی را اذیت نماید و آزار آن دوست بد، ڪفارۀ گناهان دوست ما باشد.

آن مرد گفت:
اگر دوست بد هم نصیبش نشد چه؟!
امام فرمودند:
خداوند همسر بدی به او می‌دهد تا آزارهای آن همسر بد، ڪفارۀ گناهانش شود.
آن مرد گفت:
اگر همسر بد هم نصیبش نشد چه؟
امام فرمودند:
خداوند قبل از مرگ به او توفیق توبه عنایت می‌فرماید.

باز هم آن مرد از روی عنادی ڪه داشت گفت:
و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه ڪند چه؟
امام فرمودند:
«به کوری چشم تو ! ما او را شفاعت خواهیم کرد »

عوالی‌اللئالی‌العزیزیةفی‌الأحادیث‌الدینیة، ج1، ص: 345