حاج آقای بهشتی: این یک پدر صالح است که برای خوشبختی فرزندش گریه می‌کند. خوشبختی شامل همه چیز می‌شود. تحصیل، ازواج، مسکن، اعتقاداتش، دغدغه دارد. بچه‌اش در یک شهر دیگر درس می‌خواند، یا خارج از کشور است ولی این پدر و مادر تا به حرم امام رضا می‌روند زود یاد این بچه می‌افتند. یا امام رضا بچه‌ام را به تو سپردم، سلامتی اعتقاد او و خوشبختی او را می‌خواهم. عاقبت بخیری او را می‌خواهم.
دعای پنجم نسلی برخوردار است. حضرت ابراهیم از خدا خواستند این بچه‌های من که در این سرزمین آرام آرام جمع خواهند شد، «وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ‏ الثَّمَراتِ‏» (ابراهیم/37) اینها را از بهره‌ها و منافع برخوردار کن، نمی‌خواهم یک لشگری اینجا گرسنه و اسیر بمانند. جلوی شرق و غرب دستشان دراز باشد. در رفاه و آسایش باشند. نمی‌خواهم جمعی از من باشند که حقیر شوند جلوی دیگران دستشان دراز باشد. «لَعَلَّهُمْ یَشْکُرُونَ» اینها را برخوردار کن. اینها هم برنامه‌ریزی لازم دارد.
کسی در مدینه بعد از اینکه مکه آمده بود، خدمت امام صادق(ع) رسید. جوانی بود، جمعیت زیادی بود، آخر جمعیت نشست تا خلوت شد. خدمت امام رسید و گفت: من پسر فلانی هستم. حضرت فرمود: پدرت چه کار می‌کند؟ گفت: پدرم به رحمت خدا رفته است. اولین سؤالی که امام پرسید: این بود که آیا چیزی برایت به جا گذاشته است؟ این سؤال معنا دار است. یعنی ما برای فرزندانمان و رفاه آینده‌شان، برای معیشت آنها باید تلاش کنیم و اینها همه عبادت است. هم از خدا بخواهیم و هم خودمان و بچه‌ها تلاش کنیم. خداوند به بچه‌اش اجازه ذلت پذیری نداده است. اجازه داده هرکاری خواست بکند ولی اجازه نداده حقیر شود و ذلیل شود. دو روز دیگر ماه محرم ماه عزت خواهی حسین بن علی(ع) شروع می‌شود.