دعای چهارم نسل به دور از انحراف است. خداوند انسان را آزاد آفریده است. درست است که ارث می‌برد از اجداد و نیاکان و درست است محیط در او اثر دارد اما حرف آخر را اراده می‌زند. بچه‌ها وقتی بزرگ می‌شوند و وارد جامعه می‌شوند، کسانی در کمین آنها هستند تا آنها را منحرف کنند. یک پیغمبر دعا می‌کند و به خدا می‌گوید: «وَ اجْنُبْنِی وَ بَنِیَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنامَ‏» (ابراهیم/35) حضرت ابراهیم بت شکن بود اما باز هم می‌بیند این خطر هست. «رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ کَثِیراً مِنَ النَّاسِ» آدم‌های منحرف افراد زیادی را منحرف کردند. من به تو التماس می‌کنم پروردگارا که بچه‌ها و نوه‌های مرا، حتی بچه‌هایی که من زیر خاک خوابیدم و آرام آرام به دنیا می‌آیند، سلامت فکری و اعتقادی آنها را از تو می‌خواهم. پدر و مادر خوب پدر و مادری است که دلسوز است. بهشتی‌ها از هم می‌پرسند: چطور شد شما به بهشت آمدید؟ یکی از جواب‌هایی که می‌دهند این است «إِنَّا کُنَّا قَبْلُ فِی أَهْلِنا مُشْفِقِینَ‏» (طور/26) ما نسبت به اعضای خانه شفقت داشتیم. شفقت مهربانی با دلسوزی است. گاهی بنشینیم برای پاکی و نماز بچه‌هایمان گریه کنیم. چطور گاهی در مسائل مادی گاهی پدر یا مادر خانواده در یک خلوتی گریه می‌کند و برای رزق دعا می‌کند. گاهی پدر و مادر برای تهیه کردن لباس و کیف و کفش بچه‌ها گریه می‌کنند که ندارم! برای هدایت آنها، برای اعتقادات بچه‌هایمان گریه کنیم.
شریعتی: یک روز جوانی پیام فرستاده بود که من یک اشتباه فاحشی کردم و یک گناه آشکار مرتکب شدم و پدرم متوجه این گناه شد. من منتظر بودم که چه برخوردی قرار است با من بکند و من بسیار نگران بودم. یک روز وقت سحر دیدم صدای گریه پدرم بلند است. پشت در اتاقش ایستادم و دیدم زار زار برای من گریه می‌کند و مرا دعا می‌کند.