‌ ? به مناسبت مولود مسعود حضرت #مجتبی علیه‌السلام، مختصری از اوضاع و احوال آن بزرگوار که در مسیر #امتحان بوده را متذکر می‌شویم.

آن بزرگوار در دو مسئله، امتیاز مخصوصی دارد:
1) دوره‌ی #امتحان سختی که برای آن حضرت و یاران و خانواده او پیش‌آمد کرد.
2) مسئله‌ی #کرامت و گذشت، که بسیار مطالب عجیبی نشان دادند.
حالا حضرت مجتبی علیه‌السلام در یک زمانی قرار گرفت که امتحانات سختی پیش‌آمد کرد.
«جاءَ بَعضُ الأعراب»؛ یک کسی از اعراب و بیابانی‌ها وارد شد و از ایشان هنوز چیزی نخواسته بود، حضرت دستور داد که 20 هزار درهم به او بدهند!.
اعرابی گفت: آقا خب فرصت می‌دادی من عرض حاجتم را بکنم و شما را یک مقداری #مدح و #ثنا بکنم و #ادب را رعایت کنم!. هنوز فرصت ندادی تا رسیدم به خدمت‌تان، دستور پرداخت صادر کردید!.
بعد حضرت نوشته‌اند که دو بیت شعر عربی که زبان آن‌وقت بود در پاسخ این مرد بیان کرد:
«نَحنُ اُناسٌ نَوالُنا خَضِلُ»
این‌که می‌گویند؛ امام #حسن مجتبی، #کریم اهل‌بیت است، مال این‌جور چیزهاست!
ما یک طایفه و قوم و گروه خاصی هستیم و از جهت اعطا و بخشش، ما بخشش که داریم؛ آن بخششی است که بچسبد به طرف و گوارایش باشد را داریم!.
«یَرتَعُ فیهِ الرَّجاءَ و الأملُ»
جوری ما بخشش می‌کنیم که #امید مردمان #مستضعف جلب بشود به بخشش‌های ما.
«تجودُ قَبلَ السّؤال أنفُسُنا»
قبل از این‌که این‌ها چیزی از ما بخواهند، ما جود باید بکنیم!
«خَوفاً علی ماءِ وجهِ مَن یَسلُ»
از #ترس این‌که شخص #آبرویش در حضور ما از دست برود. همین‌که بگذاریم #حاجت بخواهد، این خودش یک تحقیری از اوست!. فرصتی داریم، آمده پیش ما و لابدّ کاری دارد؛ موجودی هر چه هست، می‌دهیم خدمتش و بعد حرفش را بزند که با این کار جلوگیری کردیم از این‌که یک ناراحتی پیدا بکند.
«لو علم البحر فضل نائلنا
*
لغاض من بعد فیضه خجل»
ما یک کاری می‌کنیم در بیان نشان دادن #لطف الهی -که ما نماینده‌اش هستیم- که اگر دریا بفهمد، از آن کار ما خجالت بکشد!. چرا؟ برای آن‌که ما نماینده‌ی #اخلاق خدای جهان می‌خواهیم باشیم.
#بشر نمایندگی پیدا می‌کند در بیان اخلاق خداوند. همان‌طوری‌که #قرآن نمایندگی پیدا کرده در بیان و تحریر و نوشتاری اخلاق خداوند. این دوتا معرِّف خداوند هستند.
85٫7٫17
✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی